The light is shining

8 years ago I made this poem, it has a relation to the previous posting although it's not about words or meaning. I got inspired to it by a fragment in Goethe's Faust where Mefisto, a devil, meets Faust and tells him that he is fighting matter because only by matter light is originated and spread around. So if he will succeed in destroying all matter, then light will also have vanished.

After the Dutch original an attempt to translation will be presented underneath. PLease post a comment if the translation can be improved because of possible language deficiencies. Although the Dutch version is in rhime, the English version isn't: English isn't my mother's language.

Het licht schijnt in de duisternis

Ik weet van mij, maar meer dan dat,
Meer ben ik, dan ik denk te weten,
Ik ben als jij een mens en ik bevat
Meer dan de schepping immer heeft bezeten.

Het Al heeft op zichzelf bevochten
De mens, die op zichzelve ziet
En op hetgeen waarmee hij is vervlochten:
De stof, die hem het licht en leven biedt.

Het licht heeft zich een plaats verworven
En heeft het leven aan de stof gegeven.
In duisternis zou 't zijn gestorven
Als 't niet door stof kon blijven leven.

Dat weten jij en ik als mens:
Ons is de stof gegeven om het licht,
Door onze zinnen, als haar lens,
Ziet de natuur haar eigen vergezicht.

Dat is wat ik, wat jij ook ziet:
Het licht blijft in het duister schijnen,
Gegrepen door het duister wordt het niet,
Maar doet het evenmin verdwijnen.


Wij kunnen niet slechts blijven schouwen,
Maar doen als zij, die door ons kijkt:
Een tempel als een kosmos bouwen
Waar 't licht langs donk're stenen strijkt.

Erik Tjallinks februari 1998

The light shines in the darkness

I am aware of you, and more than that,
I’m more than my awareness tells I am,
I am like you a man and I contain
More than creation ever has contained.

The All has conquered from itself
The man, who looks upon himself,
But also which he’s intertwined with:
Matter, giving light and life to him.

Light has conquered for itself a place,
And has given life to matter,
It would have passed away in darkness,
If through matter it couldn’t stay alive.

You and I know this, as we are men
To us is given matter just for light,
Through our senses, as her lens,
Nature sees her self-created sight.

This is what I, and what you also see:
The light keeps shining in the dark,
Seized by the dark it never will,
But neither causes it to disappear.

We can’t keep seeing just like this,
Let’s act like her, who sees through us,
And build a temple like a universe,
Where stones, though dark, are stroked by light.

Erik TjallinksFebruary 1998